W przyszłym roku krakowskim doom metalowcom z MONASTERIUM stuknie 10 lat. Przez ten czas dorobili się trzech płyt, które zbudowały ich pozycję na muzycznej scenie. Ostatnia z nich, wydana w 2022 roku, tylko tę pozycję umacnia.
Drugi album MONASTERIUM – „Church of Bones” z 2019 roku był sporym wydarzeniem na doom metalowej scenie, zbierając sporo pozytywnych recenzji za granicą. Już wtedy krakowian okrzyknięto „polskim CANDLEMASS„, a wokalistę Michała Strzeleckiego „polskim Messiahem Marcolinem„.
Z trzecią płytą jest trochę inaczej. Owszem płaszczyzną dalej jest tradycyjny doom metal, ale usłyszeć można zdecydowanie więcej inspiracji. To takie miejsce, gdzie do sali prób CANDLEMASS wchodzą muzycy BLACK SABBATH i MANOWAR, a przez okna zaglądają koledzy z kapel z kręgu viking metalu.
Od samego początku jest wolno, patetycznie. Nawet kiedy Maciej Berniak odpala dwie stopy w „Cimmerii”, to nie oznacza to zabójczego tempa. Nadaje motorykę, przy której głowa i nóżka same zaczynają chodzić, a doniosłe zaśpiewy Strzeleckiego tylko dopełniają historię inspirowaną literaturą Roberta E. Howarda. Zresztą płytę wypełniają nie tylko wpływy autora serii o Conanie Barbarzyńcy. Taki „The Great Plague” to opowieść o wielkiej epidemii dżumy, która przeszła przez Europę w 1347 roku. „Seven Swords of Wayland” inspirowany jest kultowym (dla mnie na pewno…) serialem „Robin z Sherwood”, a „Necronomicon” to nawiązanie do prozy Lovecrafta. Nie brakuje tu też nawiązań do historii i filozofii średniowiecznego chrześcijaństwa, przypominającego o śmiertelności człowieka. Na to wskazuje już sama okładka.
Niech Was jednak nie zmyli przeczucie, że jest smętnie i dołująco. To nie ten kierunek. Owszem, tekstowo może wesoło nie jest, a muzyka to nie Sylwester z Dwójką, ale… Przez ponad 45 minut nie ma tu znużenia. Wprawdzie fundamentem są motoryczne, sabbathowe riffy i perkusja, ale z kolei wokal mimo swoistego patosu już monotonny nie jest. Słychać, że Strzelecki ma w domu kolekcję płyt MANOWARA (szczególnie z lat 80-tych), a Eric Adams jest dla niego dużą inspiracją. To przekłada się całościowo na warstwę muzyczną. Są momenty jakby wyjęte z „Sign of the Hammer” Amerykanów. Swoją „robotę” robi też gitarzysta Tomasz Gurgul, nie tylko riffami, ale i ciekawymi solówkami. Również pod względem aranżacyjnym jest ciekawie.
Do moich faworytów zalicza się na pewno wspomniany już „Seven Swords of Wayland”. Zaczyna się akustyczną gitarą, potem jednak wszystko wraca na „elektryczne” tory. Są riffy, perkusyjne przejścia i zmiany tempa, hymniczne zaśpiewy. Słychać, że ten utwór opowiada historię i razem z tekstem jest spójną koncepcją. Zresztą nie inaczej jest z innymi numerami. Przykładem jest również ballada „Remembered”. Niby balansuje na granicy ckliwości, ale jak inaczej można śpiewać o człowieku, który zastanawia się „czy zostanie zapamiętany”, kiedy jego „duch już będzie wolny” i odejdzie do „krainy ciszy”. Za to totalną odmianę przynosi kolejny numer na płycie – „The Siege”. To esencja heavy metalowego pierwiastka na tej płycie. Nie brakuje tu melodeklamacji i patosu, jednak to chyba najszybszy utwór na tym albumie. Rozkręca się z każdym dźwiękiem aż do niesamowitej solówki na zakończenie.
Myślę, że „Cold Are the Graves” to lektura obowiązkowa dla fanów tradycyjnego, epickiego heavy metalu. Szkoda, że takie klimaty nie są w naszym kraju bardziej popularne. Bo MONASTERIUM może być dla doom/heavy w Polsce, tym czym VADER dla death metalu. Tego im życzę, bo na to zasługują.
MONASTERIUM – „Cold Are the Graves”
LP 2022, Nine Records
Tracklista:
- The Stigmatic
- Cimmeria
- The Great Plague
- Seven Swords of Wayland
- Remembered
- The Siege
- Necronomicon
- Cold Are the Graves
Skład zespołu:
Michał Strzelecki – wokal
Tomasz Gurgul – gitary
Maciej Berniak – perkusja
Filip Malinowski – gitara basowa
FB: https://www.facebook.com/monasteriumdoom
Najbliższe koncerty:
15.07 – Warszawa, Chmury (+ DEVIL IN THE NAME, ROSARY) https://www.facebook.com/events/769209551382397
